Wann an den Himmel ech erop kucken,
Wann ech all di Stä-ären gesin,
Verstin ech réischt wéi kleng mier sin
Butzeg kleng, dann muss ech mech virum groussen Architekt du-ucken.
Wann ech am Fréijor dech gesin, Poufank
Wann d’Natur nom Wanter nees erwecht
An Keelt a Schnéi sin wäit eweg
Dann wees ech dass d’Natur alt nees bereet ass fier een Neiu-ufang.
Wald, du bist ja schon so alt
An di-ir finde ich Halt.
Seit vielen Jahren spendest du Le-eben
Du hast deinen Rei-eichtu-um uns ge-egeben.
Unter deinem Dach au-aus Blä-ättern die du hast gewebt
Hier bei-ei dir, mi-it dir, i-in dir, finde ich die Ru-uhe und die Kraft, du hast mich belebt.
Auch wenn es keiner glaubt,
In tiefer E-ehrfu-urcht neige ich vor dir mei-ein Haupt.